لئونارد کوهن شاعر، رمان‌نویس، خواننده و ترانه‌سرای کانادایی بود که در سال ۲۰۱۶ جهان را بدرود گفت. شهرت او بیشتر در موسیقی است اما خواننده‌ای که بتواند با ۸۰ هزار کلمه رمان بنویسد پیش از خوانندگی و موسیقی‌دانی یک نویسنده است. محمدصالح علا درباره کوهن می‌گوید: به نظر من هر صدایی مزه‌ای دارد و صدای لئونارد کوهن طعم قهوه تلخ دارد.
اگر اجرای اریک کلپتون با نام کامل اریک پاتریک کلپتون (Eric Patrick Clapton) را بر روی صحنه دیده باشید، بی شک به حال تمام کسانی که نوازندگی گیتار او را از نزدیک دیده‌اند و کسانی که صدایش را شنیده‌اند غبطه خورده‌اید! اریک کلپتون، نوازنده برجسته گیتار، ترانه‌سرا، خواننده و آهنگساز سبک راک و بلوز انگلیسی است که با در نظر گرفتن تمام این موارد به تنهایی مجموعه کاملی از موسیقی است!
به عنوان یک فرد شیفته موسیقی راک باید بگویم که آشنایی من با اریک کلپتون به قطعه Tears In Heaven باز می‌گردد. قطعه‌ای سراسر احساس و لطافت که گمگشته‌ای را در بهشت می‌جوید و از او می‌پرسد آیا مرا در بهشت به خاطر خواهی آورد؟ گیتار این قطعه نیز در جای خود شاهکاری فوق‌العاده است؛ و یا قطعه Layla یا همان لیلا، که در آن از آثار نظامی بهره برده است، قطعه‌ای که در ایران بسیار مشهور است. Layla, you've got me on my knee ! آهنگی که در کنار ریتم شاد و موزون گیتار آن، غمی پنهان با خود دارد و یا قطعه I am Yours که در آن هم ردپای نظامی مشهود است.
لوچانو پاواروتی تنها خواننده‌ای است که برای یکی از کنسرت‌هایش ۵۰۰ هزار نفر مخاطب داشت.
پاواروتی نماد موسیقی ایتالیا و به زعم برخی نماد موسیقی جهان بود. او فوتبال را به اجبار پدر کنار گذاشت و به اصرار او موسیقی آموخت اما همواره فوتبال را بیشتر از موسیقی دوست داشت.
لوچانو پاواروتی در سال ۲۰۰۷ پس از جدال با سرطان خاموش شد.
فرانسیس آلبرت سیناترا معروف به فرانک سیناترا خواننده و بازیگر سینما امریکایی بود که در سال ۱۹۹۸ و در سن ۸۳ سالگی دنیا را ترک کرد. شاید یکی از زیباترین آثار او آهنگ " چرا سعی می‌کنی الان تغییرم بدی" است که وقتی در سال ۲۰۱۶ باب دیلن بی‌توجه به بردن نوبل ادبیات، این آهنگ را در کنسرتش بازخوانی کرد جان دوباره‌ای به این آهنگ سیناترا داد.
رئالیسم (Realism) جنبشی است که در پی تغییر اوضاع اجتماعی و در واکنش به افراط افرادی در رمانتیسم و رویا پردازی پا به عرصه ظهور گذاشت. در واقع رئالیست‌ها (واقع گرایان) همان افرادی بودند که از رقیق بودن احساسات در هنر و ادبیات به ستوه آمده بودند و خواهان کمی واقعیت و یا تمام آن در خلق یک اثر هنری و ادبی بودند.
در حالی که باور اصلی یک ایده‌آلیست این است که ادراکات ذهن انسان اصل، و هرچیز غیر از آن فرعی است. یعنی هرچیز خارج از ذهن انسان را در مرتبه‌ای پایین‌تر قرار می‌دهند، چرا که اگر تصورات ذهنی شخص نباشد و اگر شخص نباشد که همه آن‌چه در جهان است را درک کند، جهان بی معناست و گویی وجود ندارد! ولی یک رئالیست اصلا با این فرضیه به صلح نمی‌رسد! از نظر واقع‌گرایان جهان هستی به هرحال وجود دارد و به کار خود ادامه خواهد داد و این اصلا ربطی به ذهن انسان و وجود یا عدم وجود او ندارد! به طور کلی، رئالیست‌ها برای جهان هویت و وجودی مستقل از ذهن قائل می‌شوند و آن را واقعی می‌دانند.
